Andrzej Bobkowski pisał w jednym ze swoich licznych listów do Jerzego Giedroyca o książce, na której przeczytanie długo czekał. Bobkowski wspominał jeden ze spacerów nad Wisłą, kiedy ubrany w smoking wygłupiał się z kolegami w drodze na jakąś ważną imprezę. Jeden z kolegów, zazdrosny o zdolności pływackie autora „Szkiców piórkiem”, założył się z nim, że ten nie da rady przepłynąć na drugi brzeg. Bobkowskiemu nie trzeba było tego dwa razy powtarzać- zdjął smoking i wszedł do Wisły. Najpierw ostrożnie i powoli, potem coraz bardziej niecierpliwie, z każdym kolejnym krokiem szukał głębszego dna, miększego mułu, zwalającego z nóg wiru. I szedł dalej - krok za krokiem, aż - zanim woda dosięgła jego ramion - stał już na drugim brzegu. Ja mam wrażenie, że brodzę w nigdy niespełnionym oczekiwaniu na warszawskich pokazach mody. Najczęściej trudno jest o nich pisać - bo po prostu nie wnoszą one niczego nowego, poza kilkoma dodatkowymi zdjęciami celebrytów przyssanych do sponsorskiej ścianki. Czasem jednak - choć nieczęsto - zdarzają się kolekcje wnoszące do świata polskiej mody trochę uśmiechu. Być może będę monotematyczna (ale obiecuję dygresje!), bo znów opisze moje ulubione męskie trio, choć wybór miałam spory, bo w ostatnim czasie warszawskie pogodynki, aktorzy, trendsetterzy, blogerzy i lifestylerzy mają sporo roboty- pokazów jest w stolicy tyle, co tablic wskazujących drogę na Stadion. Moda w kalejdoskopie Zacznijmy od najwyższej półki. Hilton - a w nim, chyba najbardziej rozpoznawalne nazwisko naszej mody, czyli Maciej Zień i jego Kaleidoscope. Kolekcja jesień/zima 2013, to zwiastun zdecydowanie ciepłej zimy, której całym sercem kibicuję. Delikatne i zwiewne tkaniny, przeźroczystości i nietypowe wycięcia, jak zwykle u Zienia, podkreślały kobiecą linię. Jednak od „polskiego Valentino” oczekuje się czegoś więcej niż klasycznych, najprostszych w swojej formie sukienek i spódnic. Kobieta, zdaniem projektanta, powinna być zmienna, jak barwy w tytułowym kalejdoskopie. Stąd zróżnicowanie kolekcji i przeplatanie stylów. Projektant nie odszedł od swoich ulubionych beży, czerni i bieli, ale poszerzył je o nowe barwy. Mamy więc przede wszystkim chłodną miętę - wspaniale współgrającą z ułożonymi w kształt kalejdoskopu kryształkami Svarowskiego; przygaszone odcienie turkusu oraz intensywniejsze- indygo i fuksja. Perfekcyjnie skrojony garnitur w odcieniu głębokiego, żywego różu był jednym z najmocniejszych elementów pokazu. A jednak, mimo że projekty Zienia nie zaskakują („No i całe szczęście!”, skwitowała stylistka Alicja Kowalska), to wciąż o właśnie jego sukniach myślę wyobrażając sobie swój ślub… Choć może niekoniecznie będzie to suknia z jego najnowszej kolekcji. Pożegnanie z Australią Pisząc o Łukaszu Jemiole nie mogę pominąć jego poprzedniej kolekcji nawiązującej klimatem do motywu Australii. Wybieg usypany był z pomarańczowego piasku, a z tematem „grało” wszystko- od materiałów, przez muzykę, aż po urodę modelek. Tym razem projektant zabrał się za kolejny żywioł- wodę. Tak przynajmniej to widziałam - sprawiający wrażenie mokrego wybieg, szarości i przygaszone barwy oraz niepokojąca muzyka, wywołały u mnie skojarzenie z deszczem. Sam projektant twierdził, że inspiracją było nowoczesne art déco. Pokaz odbył się w wyjątkowym miejscu - Galerii Porczyńskich. To piękny budynek z kopułą wieńczącą galerię, w której postawiono wybieg. Do tego obrazy na ścianach, których podświetlenie i gra świateł, które stanowiły część scenografii. Niestety, budynek jest niewielki i zamiast kameralnie, było tam po prostu niemiłosiernie ciasno. Część kolekcji nawiązywała klimatem do lat 20. Obniżona talia, bardzo delikatnie (lub wcale) zaznaczona linia biustu, cekiny oraz welur. A jednak trudno nazwać tę kolekcję spójną. Kolory to przede wszystkim jesienno-zimowe srebrzystości, butelkowa zieleń, odcienie niebieskiego i granatu oraz szarości – czyli bardzo po jemiołowemu. W kolekcji tego projektanta nie mogło zabraknąć okryć wierzchnich. Jemioł jest już słynny ze swoich kożuchów i również tym razem w tej kwestii nie zawiódł - piękne niewykończone futrzane kurtki i płaszcze to coś, co naprawdę przydałoby się w mojej szafie na najbliższą zimę (chyba, że będzie tak ciepła, jak przewiduje to Zień). Pozdrowienia z Dzikiego Zachodu Czy mogę coś poradzić na moją beznadziejną miłość do Roberta Kupisza? Tylko on jeden potrafi zmusić modelki do promiennego uśmiechu, do biegu, do skakania, do bawienia się modelingiem, tak jak on sam bawi się modą. To u niego usłyszeć można najlepszą muzykę, zawsze doskonale zgraną z tematem pokazu (to duża zasługa Kasi Sokołowskiej, z którą wywiad znajdziecie tutaj Staram się jednak nie popadać w skrajność- nie wszystko mi się podobało. Kupisz swoją debiutancką, rock’n’rollową kolekcją wszedł na rynek przebojem. Jest nonszalancki, farbuje ciuchy w garnkach i tworzy iluzję ciuchów, które założyło się przypadkiem i akurat przypadkiem tak fajnie wyglądają. Od Kupisza wiele oczekuję - jego kolekcja Heroes, nawiązująca do powstania warszawskiego, była dla mnie modowym objawieniem - i chyba jedynym tak silnym przeżyciem w tej dziedzinie. Na koszulkę z orzełkiem pod choinką czekałam równie niecierpliwie, jak na Furby’ego w 1998 roku. Różnica jest taka, że Furby się kurzy w piwnicy, a koszulka u Kupisza w butiku. Tym razem, Kupisz wziął na warsztat Dziki Zachód. Wygląd modelek, a szczególnie ich fryzury, przywodziły jednak na myśl raczej Barbie w kowbojkach niż klasyczne westerny (co mi akurat bardzo przypadło do gustu). Farbowane sukienki maxi zestawiane z kowbojkami, kraciaste koszule, zamsz i pióropusze - to wszystko będziemy nosić tego lata. Niestety kupimy to pewnie w sieciówkach, bo po małych zakupach u Kupisza, większości z nas groziłaby dwumiesięczna dieta oparta o korzonki i kaszę. Tym, czego mi zdecydowanie brakowało, były męskie sylwetki. Po pokazie Heroes, rozmawiałam z Szymonem Majewskim, który mówił, że po każdym pokazie Kupisza, żona zabiera go do butiku i ubiera od stóp do głów. – Tym razem to ja zabieram żonę na zakupy - mówił po pokazie. W westernowej konwencji niezwykle dobrze wypadła muzyka. Wyjątkowe aranżacje takich przebojów jak „Jolene”, czy „Rolling on the River” podkreśliły charakter pokazu, ale pozostawiły też pewien niedosyt. Trudno zapomnieć śpiewającą poprzednio na żywo Annę Marię Jopek z zespołem. Teraz czekam z niecierpliwością na kolejne pokazy mojej ulubionej trójki. Łączy ich wiele - od trzymania się swojego stylu w kolekcjach, przez sympatię celebrytów, aż po genialną oprawę (wszystkie trzy pokazy wyreżyserowała Kasia Sokołowska). Polska moda się zmienia, zaściankowość powoli odpuszcza w tej dziedzinie, a projektanci nie ograniczają swojej pracy do narysowania i uszycia ubrania, ale zaczynają traktować modę jak wielowątkowy i pełnowartościowy biznes. Same pokazy stają się powoli wyrazem szacunku dla widza - muzyka na żywo, przemyślana reżyseria i scenografia. A jednak jest kwestia, w której tego szacunku wciąż rażąco brakuje - osoby wskazujące gościom ich miejsca, ulegają syndromowi PRL-owskiej urzędniczki – dysponują małą władzą, ale zawsze jest to jakaś władza. A skoro ma się władzę to gościa należy traktować podejrzliwie i lekceważąco - o ile się go kiedyś nie widziało w telewizji.